Pagina 8 van 10 pagina's ‹ First < 6 7 8 9 10 >
#245 PAPIEREN MEDAILLES.jpg)
Met trots presenteer ik hier de papieren medaille die ik eergisteren rond middernacht van vriendin en collega Anneke (Postkantoortje) Harmsen gekregen heb. Je kan er maar net om verlegen zitten.
De tekenares liet me kiezen uit een serie piepkleine, zelfgetekende medailles. Ik koos direct de grootste, want met een medaille die te klein is om te zien, schiet ik weinig op.
Als anti-kanjer had ik voorafgaand aan de ontvangst van de medaille flink zitten zeuren. Namelijk dat ik in plaats van 1 gratis Rotterdampas voor mantelzorgers een hele trits van zulke passen verdiende. En dan niet van die passen die recht geven op ‘onbeperkt tapas eten’ (wie wil dat nou?), maar op tickets voor drie concerten bij Bird. Minstens.
Want het overkomt me steeds vaker dat ik afgemat raak van het aangegaapt worden als ik (eens in de veertien dagen) met m’n gekke broer boodschappen doe. De kijkers bedoelen het niet slecht. Het is eerder dat ze zo iemand als m’n broer nog nooit gezien hebben. Dan vallen er als vanzelf monden open en blijft men langdurig staren. Of telkens achterom kijken of we er nog zijn en nog net zo raar zijn als daarnet.
‘Goddess of bossy underlings, Normality! What murders are committed in thy name! Totalitarian is thy state, Reality […]’ ( schreef W.H Auden in Letter to Lord Byron.)
Maar goed. Na de terechte medaille-uitreiking, gingen we over op fijne praktische problemen als: belettering van stripverhalen, bladspiegels, voor- en nadelen van ecoline, scannen op hoeveel dpi, volgorde van vertellen, wat laat je weg en hoe auto-bio wil je dat zoiets is. Hoewel dat laatste weer minder praktisch is en lastige, aanpalende gedachten opriep aan hooivorken. (Meer zeg ik niet.)
Op de fiets op de terugweg met het ere-papier veilig op de borst gespeld, bedacht ik hoe goed het is dat er lichtgewicht medailles bestaan. Metaal is zo zwaar hè? Terwijl papier ook in andere situaties precies de juiste geste weer kan geven. Een tekening kan als onnadrukkelijke liefkozing opgestuurd worden. En een papieren medaille ritselt een dag na de uitreiking nog lekker na.
#244 KASPER & DE TEHUIZEN/ HOOFDSTUK NUL
WAT HEEFT’IE NOU?
Hieronder een impressie van het nulde hoofdstuk van een strip in wording. De strip gaat over een verstandelijk gehandicapte man, m’n broer, en ook over de geschiedenis van gekken & tehuizen die zo nauw met onze persoonlijke historie verbonden is.
Voordat we in dit stripverhaal in het afgekoelde hier en nu terechtkomen, moet een lezer zich eerst door een reeks tragische gebeurtenissen uit het verleden worstelen. Ik heb niet elke dag zin om die te tekenen. Daarom eerst even een intermezzo.
.jpg)
De strip loopt hier wat te ver vooruit. Terug naar hoofdstuk nul.
Onderstaand beginplaatje heb ik wel vier keer opnieuw getekend. Ik vind het nog steeds een nare tekening, maar hij is essentieel.
WAT HEEFT’IE NOU?
(Volgende keer verder met hoofdstuk nul.)
#243 HOOFDSTUKJE UIT EEN STRIPVERHAAL IN WORDING
KASPER & DE TEHUIZEN/ AFLEVERING: DE OUDERCOMMISSIE
(Met excuus voor de belabberde belettering. Deze is echter een voorlopige!)
(Volgende keer over hoe het allemaal zo gekomen was.)
#242 PLAATJES UIT EEN STRIP IN WORDING
M’n jongste broer en ik horen tot het soort van wie vroeger gezegd werd: ‘Dan zijn ze toch nog goed terechtgekomen.’ Over onze middelste broer durven anderen zoiets dan niet te beweren, want die is verstandelijk gehandicapt. Boven zie je hem op een tekeningetje. Daarop is hij dertig. Maar hij kleurt ook nu nog steeds zo:
We maken samen een stripverhaal: Kasper & de tehuizen. Althans, hij levert ook tekeningen aan, en knutselwerken.
Hieronder alvast een plaatje uit een van de eerste hoofdstukken: Een zus in de oudercommissie. De maatschappelijk werker, het locatiehoofd en het klusterhoofd zijn te herkennen aan, eh, zakkige hoofden. Hier is het 1978. Ze wachtten op mij, zie je wel?
#241 ECHTER DAN OP PAPIER - EEN WARRIG STUKKIE
.jpg)
Omdat het vandaag weer zo heet wordt, heb ik maar wat waaiers geschetst. Enkele daarvan wil ik in het echt (echter dan op papier) maken. Materiaal: omslagen van oude pocketboeken van de Communistische Propaganda voor het Nederlandse Boek (of hoe heten ze ook weer). Geen hond die ze leest - behalve ik.
Ben nu trouwens bezig in een verkoelende geschiedenis over de excentrieke familie Wittgenstein. Allemaal knettergek, dus dat voelt vertrouwd. Behalve dan dat zij van Wittengenstein hun gekte met aanzienlijke financiële reserves ondersteunden.
Alhier blijft het bij de waaiers (beschilderd met vissen, zoals ik in recent verleden ook veel deed) en het vernielen van enkele pockets. Het kleinere werk, kortom.
(Bovenstaand handgemaakt boekkie is voor een klein bedrag nog te bestellen. Aanvragen via deze website. Zie onder: contact.)
M’n gekke broer pakt dat vernielen grootser aan. Die ratste al z’n fotoboeken tot repen om er kastelen van te nieten en te plakken. De leiding van het tehuis waarin hij woont, kon slechts enkele pagina’s redden.
Maar hij heeft het excuus dat hij d’r niets aan kan doen. M’n eigen excuus moet ik zelf verzinnen.
Is het genoeg als ik zeg dat ik een kunstenaar ben? En dat ik aan het papier plak van m’n stripverhaal in wording?