Kijken naar de werkelijkheid (28/4)
We zitten hier allebei met een gemene verkoudheid thuis, maar we hebben geen zin meer om in bed te liggen en even geen trek in lezen. Daarom hebben we eerst naar een stukje van een melige documentaire over Beethovens Negende Symfonie gekeken (10.000 Japanners zingen tegelijk Ode an die Freude), daarna, ook van Netflix, naar een klein deel van een speelfilm over het Vichy-regime waarbij de focus ligt op zo’n dertig bijrollen. Dan komt Tom op het idee om via Youtube naar een uitzending te kijken van Undercover in Nederland (van SBS 6), over een zorgboerderij in de provincie Groningen, in Wedde.
De nieuwsberichten over de mishandeling van de cliënten van zorgboerderij Aurora Borealis herinner ik me van vorig jaar, alsook dat de daders (de ‘hulpverleners’) inmiddels zijn opgepakt. Over hoe een en ander bekend werd bij politie en justitie, wist ik niets. Dus ook niet dat een journalist van SBS 6 middels een undercovercamera de verschrikkingen vastlegde en in de openbaarheid had gebracht. De uitzending volgde een dik halfjaar later (afgelopen zondagavond).
Al snel heb ik voldoende gehoord en gezien om te begrijpen dat de zorgverleners van deze boerderij zich schuldig maakten aan dagelijkse, zware martelpraktijken van de dubbel- gehandicapten en psychiatrische patiënten voor wie ze moesten zorgen. En dat zeven jaar lang.
(Ik vind trouwens de mix van cliënten op die boerderij eigenaardig: sinds ongeveer eind jaren zeventig worden psychiatrische patiënten en verstandelijk beperkten niet meer samen in één instelling geplaatst.)
Een voormalig personeelslid vertelt in Undercover Nederland over de martelingen van de cliënten aan journalist Alberto Stegeman en ook dat zij een klacht of melding heeft ingediend bij de Inspectie van de Gezondheidszorg. Ze vertelde dat de Inspectie met haar klacht/melding niets heeft gedaan.
De inspecteur- generaal, Marina Eckenhausen, schrijft in haar blog (te lezen op igj.nl): ‘Ik wil me niet verdedigen.’ Een alinea later doet zij zit wel door te zeggen dat de Inspectie ‘zo’n 45.000 zorgaanbieders in Nederland’ moet controleren en ‘Met onze bijna 600 inspecteurs kunnen we dus nooit altijd en overal meekijken.’
Hoezo niet? Een kleine rekensom en we weten dat één inspecteur op jaarbasis 75 zorgaanbieders moet controleren. Dat moet toch lukken, denk ik dan. Vooral als je bedenkt dat de gemiddelde apotheker zich niet schuldig maakt aan martelingen en dat berichten (meldingen/klachten) over ernstige mishandeling een minderheid zullen vormen.
Dit roept de vraag op wat er mis is met de Inspectie van de Gezondheidszorg en in het bijzonder met haar inspecteur-generaal, de eindverantwoordelijke die haar ondergeschikten moet instrueren. Opmerkelijk is dat Marina Eckenhausen het deficit van de Inspectie niet op haar beleid betrekt. Zij ziet het evenmin als een ernstige nalatigheid van de onder haar ressorterende inspecteurs dat het bericht over mishandeling niet door haar dienst is gecontroleerd. Dit gegeven, opgeteld bij het feit dat de Inspectie haar taak verzaakt, moet voldoende zijn om Eckenhausen oneervol te ontslaan. Zou je denken.
Maar dan zou in Nederland een schandaal van deze orde allereerst als een diepe schande opgevat moeten worden. En dat gebeurt niet. Zie Belastingdienst, zie Arbeidsinspectie, zie Rutte et al.
Bij alle schandalen, grote en kleine, zie ik hetzelfde excuus verschijnen: In Nederland geven wij de schuld aan de administratie. De ene keer zou die administratie te goed zijn geweest (WOII), de andere keer kan men de administratie weer niet bolwerken wegens tekort aan mankracht, de volgende keer is men een bonnetje kwijt. Altijd maar weer die administratie. Maar wordt die soms niet door mensen gemaakt en bedacht? Ook algoritmen zijn eens in gang gezet door mensen.
Misschien komt het doordat ik grieperig ben dat de ergernissen over de wereld en over Nederland in het bijzonder me boven het hoofd groeien. Aan mijn dochter, die voor een paar dagen thuis is, meldde ik dat geen tien wilde paarden me naar het officiële protestvak voor antimonachale types konden trekken tijdens Koningsdag. Als ik protesteer, weiger ik in een daartoe speciaal omkaderd vak ‘kalltgestelt’ te worden.
Ik bekijk de werkelijkheid, of wat daarvoor door moet gaan, dus even via het scherm. Heb ik een hekel aan de persoon die onze koning is? Hij lijkt me best een aardige man. Zo’n sukkel, als wij allemaal zijn. Maar, denk ik, laat het koningshuis in het vervolg haar eigen agitatie-propaganda (agitprop) betalen. Met die 4 miljoen die het bezoek van het koningspaar kost, zou in Rotterdam een aanzienlijke groep kinderen aan kleding en voedsel geholpen zijn. Dat geld is nu verdampt in een oranje mist.
