(De lege zalen van Arie B. wordt binnenkort vervolgd.)
Op mijn recent aangemaakte twitteraccount had ik tot vorige week nul volgers. Aan die sneue toestand is een eind gekomen. Ik heb er nu drie: een krankzinnige, een onbekend Brits museum, en een overleden Italiaanse zanger. Ik zal hier niet zeggen: van de doden niets dan goeds, want die zanger – ik laat zijn naam met opzet achterwege - dat is een pseudoniem. Daar zit iemand achter die nog leeft. Hij heeft er een plaatje bij gedaan van een in eerste aanleg onsympathieke bleke, vierkante kop (getekend, geen foto), en de aantallen die hij zelf volgt en die hem volgen, lopen in de tienduizenden. Toch een prestatie voor een lijk.
Wie zit erachter? Een groep Russische trollen, Chinese spybots, een EU-bot die volgers delft? Wat willen het lijk en die twee anderen van mij? Is het volgen van onbekenden een manier om de eigen bekendheid te vergroten? Proberen ze mijn telefoon te hacken? Waarom word ik gevolgd? Ik laat immers geen tweets achter, ik kijk alleen wat anderen tweeten, plaats een enkele keer een retweet, en daar laat ik het bij. Ik volg uit nieuwsgierigheid, om het nieuws en de mooie plaatjes.
Het zou aardig zijn als ik gevolgd zou worden door mensen van wie hun werk mij boeit, door interessante figuren die iets te melden hebben, al was het maar Donald Trump. Maar nee, het gaat virtueel de verkeerde kant op, precies als in de echte werkelijkheid. Daarin heb ik geregeld last van hardnekkige, vaak ook nog lelijke mannen op leeftijd die na aanschaf van een kunstwerk van mijn hand, meer willen. De kunstaankoop is dan een tussenstap, in hun ogen. Vervolgens krijg ik sms’jes, appjes, mails – ik laat ze onbeantwoord, en zet achter hun telefoonnummer ‘stalker’.
Nu ik door een mij onbekende, lelijke dode man gevolgd word, denk ik: als het nou mijn eigen doden waren , mensen van wie ik houd, dan zou het een ander verhaal zijn. Een postume mogelijkheid tot tweezijdige communicatie.
‘Kom terug,’ zou ik ze zeggen. ‘Kom alsjeblieft terug. We gaan in de werkelijkheid weer muziek maken en lol trappen en eten en drinken tot in de kleine uurtjes. En laat die griezelige mevrouw, dat museum en die Italiaanse zanger daarginds.’
Helaas. Tot ik weet hoe ik van mijn volgers afkom, zit ik met ze opgescheept.
Ps. Gisteren heeft zich bij mijn drie volgers een vierde gevoegd. Het ziet ernaar uit dat deze leeft. Een hele vooruitgang. En de krankzinnige heeft zich geloof ik afgemeld. Ook mooi.
