Dansen
In die zomer toen ik dacht dat ik zo’n beetje alles wist, pakte ik met Suï de zooi uit mijn ouderlijk huis in.
We hadden nog geen weet van de noodlottige jaren die m’n jongste broer tegemoet ging in het verre noorden van Nederland. Ik stond er niet bij stil dat ik verantwoordelijk zou blijven voor Kasper, laat staan dat ik dacht aan de gevolgen die dit zou hebben. Het is maar goed dat we de toekomst niet kennen, denk ik zo.
Maar anders dan m’n jongste broer had ik het voordeel dat ik al achttien was, dat ik niet bij vreemden ondergebracht was. Kasper was toegelaten tot een van de eerste gezinsvervangende tehuizen voor verstandelijk beperkten in Nederland, een mooi nieuw tehuis met spiksplinternieuwe leidsters die zich niet alleen pioniers waanden, maar dat ook daadwerkelijk waren. Ons ouderlijk huis was verkocht en ik was ingeloot bij een studie.
En, wij hadden Iggy Pop!
(Volgende keer: De pioniers en alweer een korte geschiedenis.)
Reacties:
Commenting is not available in this channel entry.