#277 KASPER & DE TEHUIZEN/ AFSTAND

image

Het Anker is het tehuis waarin Kasper als jongen van zestien een halfjaar woonde en dat ik voor m’n graphic novel (langdurig project!) getekend heb. Twee weken voordat alles dichtging ondernamen we op zijn verzoek nog een sentimentele reis. Nou ja, reis-je. En of het sentimenteel was, weet ik niet. We reden er niet voor het eerst naartoe, wel sinds lang.

‘Er zijn geen tralies,’ zei hij gelijk. Dat viel mij ook als eerste op. Ik was verbaasd dat hij zich de tralies zoveel jaar na dato herinnerde. Als hij over Het Anker praat, heeft hij het meestal over een situatie waarin hij ‘een piepbeest’ over een schutting gooide, waarna hij volgens eigen zeggen door broeder X in een kast werd opgesloten.

Maar keken we wel naar het juiste pand? Op een terrein iets verderop, lag nòg een gebouw waarin ik onmiddellijk een tehuis herkende. Welke was Het Anker? We liepen om het tweede pand, loerden er door de ramen naar binnen en zagen een verlaten tehuiskeuken, groot genoeg om enorme pannen groenten op enorme gasfornuizen veel te gaar te laten koken. Normaal gesproken lijkt alles wat je later terugziet kleiner, niet groter. Toch? Het hele gebouw was te hoog, te groot, eerder een bleekneusjesopvang.

Maar het eerste gebouw leek te nieuw, met panden eromheen die eruitzagen als huizen voor begeleid wonen. Bovendien was er nu een kinderboerderij waar vroeger zoveel duindoorn groeide dat geen enkele prins zich daar doorheen had kunnen hakken. Zelfs de zee lag verder weg dan ik me herinnerde.
Het was dat er een bord stond met de naam van de stichting erop, en dat ik nog kon ruiken hoe het hier vroeger binnen naar Lysol en doodgekookte groenten stonk, en dat we tralies voor ons zagen die er niet meer waren, maar anders was het een uitstapje naar een willekeurig gebouw geweest.

Ik haat het als het verleden zonder mijn toestemming wordt afgebroken. Ook als dat een lastig verleden was, blijft het een deel van je jeugd. Niet alleen dit pand, maar ook veel andere, zijn achter mijn rug om flink verbouwd. Van OLS De Zwijger is een multifunctioneel centrum gemaakt, hele straten waarin ik gewoond heb zijn op de schop genomen om plaats te maken voor nieuwbouw (het Zwaanshals, bijvoorbeeld). Geen grasspriet is er hetzelfde gebleven. Nu kan ik alleen maar met m’n handen in de lucht de omtrekken van vroegere panden aangeven, en wijzen: hier was het. Hier is het gebeurd.

image

image


| mv | Mon, 20 Apr 2020 |