Het is in m’n werkkamer(tje) proppen geblazen. Vooral omdat m’n liefde voor oprapen niet gestopt is sinds ik aan m’n stripverhaal begonnen ben. De vreemde contouren van verpakkingsmateriaal trokken op de avondacademie al m’n aandacht en zo gaandeweg heb ik een aardig voorraadje.
Gescheiden van hun inhoud worden die verpakkingen raadselachtig. De vormen zien eruit of ze nergens speciaal voor bedoeld zijn en vaak is niet meer te zien wat erin zat. Alleen ik weet dat die inhoud vaak bestaan heeft uit elektronica voor in de keuken.
Wie hier wel eens een vorkje heeft meegeprikt, weet dat het niet míjn apparaten zijn. Een logé kritiseerde afgelopen kerstvakantie nog mijn botte messen en camping-achtige keukenspullen, waarna ik door hem voor de tv gezet werd om naar The Queer Eye te kijken. Vijf kerels die andermans leven opnieuw behangen. Want zó kan het niet langer.
Mijn gebrek aan belangstelling voor alles met een stekker en een snoer eraan, geldt dus niet voor hun verpakking. Wat een ander weggooit, neem ik mee naar huis. Geen wonder dat m’n werkplek omkranst is door een grote verscheidenheid kartonnen emballagemateriaal. Ik kan er inmiddels een hele wand mee maken, en dat ben ik ook aan het doen. Het houdt me op een nette manier van de straat, moet je maar denken – als je tot diegenen hoort die ook vinden dat de ‘fab five’ hier goed werk kunnen verrichten.
(Foto: optocht van levende stopcontacten. Aanmoediging van onze elektraverslaving? Uit het tijdschrift Groot Rotterdam, 23 maart, 1939, No.12.)
Bewaren en bewerken van verpakkingen heeft voor mij trouwens niet tot doel via een omweg kritiek te leveren op onze elektraverslaving, noch heeft het te maken met ‘overvloed en onbehagen’.
M’n liefde voor verpakking is geen beschuldiging, of een manier om mijzelf terecht te wijzen omdat ik me zou moeten schamen om alle zooi waarvan ik eigenaar ben, terwijl een ander te weinig heeft.
Het is een verwondering over de toevallige schoonheid die een verpakking bezit. Echte schoonheid zit weer eens van buiten! Ze is hier meer dan ooit een bijkomstigheid, want oorspronkelijk niet om die reden gemaakt. Als ergens de vorm de functie volgt, is het wel in verpakkingsmateriaal.
Eenmaal aan de wand, legt de verpakking haar dienende rol af. Ze wordt een ‘object’, een ding om naar te kijken. Zo heeft veel afval, mits het door de juiste persoon gevonden en opgeraapt wordt, een tweede en, naar mijn smaak, uitstekend leven. Kijk maar hier.
Venetian Wave
Vanaf dit jaar (2020) zijn privéknallers en sierpijlen in Rotterdam verboden, dus we zien hier een voorwerp dat inmiddels tot de geschiedenis hoort. Ik heb hem gevonden op1 januari 2018, op de hoek van de straat waar de zogenoemde Feestvierders als enigen in onze buurt het oude jaar weg-knalden.
Dit massaproduct van ultieme tijdelijkheid gaf eerst kleurrijke knalpijlen af en bleef daarna voor vuil liggen. De volgende morgen heb ik het ding gauw opgeraapt toen iedereen nog met een kater in bed lag. Daarna heb ik het maandenlang laten ontstinken in m’n woonkamer, vervolgens de teksten eraf gepulkt, het ding geschrobd en wit geverfd.
Belgische bonbons in luxeverpakking
Gekregen van een vriend. Wat hij niet weet, is dat ik van elke bonbon een minuscuul hapje geproefd heb, om hem daarna weg te gooien. Die kleffe crèmevulling, soms opgetoept met een nootje, is niets voor mij. Maar de verpakking staat me wel aan: wat een moeite voor zoveel viezigheid. De houten lijst zat trouwens eerst om een spiegel. Aangezien we het hier hebben over ‘luxeverpakking’ vind ik dat deze een extraluxe lijst verdient.
