Tijdens een blessure aan m’n linkerhand (tekenhand) de afgelopen maanden, heb ik in een moordend tempo stripverhalen gelezen. Zo heb ik drie striptekenaressen van allure ontdekt, en één voorbeeldige strip-scenarioschrijfster. De eerste drie vertellen autobiografische verhalen, geen van de drie houdt zich aan de bekende verdeling van negen plaatjes per pagina. Ze doen wat ze willen. En goed ook. Allemaal aanraders. Ook voor degenen die meestal geen strips lezen. Ik houd me aanbevolen voor meer.
Onder Nederlandse, vrouwelijke tekenaars kan ik tot nu geen voorbeelden vinden van graphicnovelartiesten die mij net zo aanspreken als deze. Er zijn natuurlijk genoeg geweldige tekenaars/essen van wie ik er menigeen volg op Instagram. Maar van tekenaars die ook een langer verhaal kunnen vertellen, zijn er weer minder. Niet voor niets werken er meestal twee aan één stripverhaal: een tekenaar en een schrijver. Soms vormen ze een bijzonder gelukkige combinatie (Uderzo en Goscinny van Asterix) die echter niet altijd door hun opvolgers geëvenaard wordt. Althans, ik vond de nieuwe Asterix, De dochter van de veldheer, een beetje tegenvallen.
Ook strips die Vikingen, grote tieten, horror of sci-fi tot onderwerp hebben, raken me niet, al zijn ze vaak meesterlijk getekend. Prachtige schaduwen, bewonderingswaardige beheersing van het perspectief, en toch. Anime doen me eveneens niks, helaas, juist van dit genre puilen de kasten in de winkels uit. Van leuke, excentrieke mannetjes als Zippy the pinhead, getekend door Bill Griffith, zijn er weer veel te weinig, tenzij we Urbanus meetellen.
Kortom: er kan nog wel een stripfiguur bij, toch? Nu m’n linkerhand is genezen, kan en ga ik verder tot ik de juiste verhouding beeld-tekst heb.
