#240 MEVROUW KRAS EN DE ZANDSTEEN

image

Voordat ik over mevrouw Kras begin (die ik natuurlijk op Instagram gewoon zelf ben – je moet ook alles altijd zelf doen hè) – eerst iets over de belastingaanslag 2017. Of misschien, beter toch maar niet. Het is een ‘stukkie stinksteen’, een ‘geknakte seekoeisweep’, een ‘piering met galstene’. 

Die woorden heb ik uit een gedicht van Kirby van der Merwe, te vinden in De Afrikaanse poëzie in 1000 en enige gedichten, samengesteld door Gerrit Komrij. Hoewel ik moeite moet doen om de gedichten in het Zuid-Afrikaans te begrijpen, kan ik er minstens zo vaak woorden en zinnen in vinden die ik hardop uitprobeer om te genieten van de taalvondsten in die onbekende/bekende taal. Daarin is ook de grammatica anders dan de onze: ‘Is daar nog iets wat geweet moet word?’

Met woorden als ‘waaghalsig mooi’ en ‘snotverdriet’ klinkt die taal zachter en tegelijk flinker dan het Nederlands. Over (denk ik) een straatveger:  ‘Als al julle geldgatte/ julle geld gespendit, en julle bananaskille/ innie slootjie gegooi het, en jullle bustikkits/ soes confetti gestrooi het, […] dan kom ek/ en maakie wêreld weer skoon […]’ (gedicht is van Peter Snyders).

Intusse sittik met die stinkaanslag die ik nie wil betaal nie en zijn er nota bene mensen die kreeften eten of van plan zijn ze te eten (nie doen nie, die kreeft krijg seer).
Moet ik volgende week op het belastingkantoor de aanwezige beambte eens in het amateur- Zuid-Afrikaans te woord staan?
‘Geldgatte.’ Met jullie ‘onvergeeflike uitspattigheid.’ Ek es een mini-verdiener. Ek heef die ecologische footprint van een mier. Firma’s met vliegtuigs en geheime kantore waarin slegs dooie plante staan en die zelf over die boarders bivakkeren die hoeve hier bij die Hollandse klabakke nie te betalen nie. Seggu mij eerst eens hoe dat komt?

Intussen ga ik verder met krassen en tekenen – wat heerlijk is om te doen: is er iets beters dan jezelf en de belastingdienst te vergeten? En is het niet tegelijk raar dat een van de betere dingen die een mens kan doen, is : zichzelf vergeten?

Maar in Kirby van der Merwe’s gedicht Uitstalling van persoonlike trivia in portaal van my postmoderne huis, komt er naast alle shit ook iets beters boven. In dat huis van haar waarin ‘geen wegkruipplek [is] vir stukkie stof of gifding’  - kun je nagaan -  daar bestaat de nieuwste toevoeging in haar uitstalling uit:
‘stukkie sandsteen, in vorm van hart, opgetel teen Tafelberg’.


| mv | Thu, 02 Aug 2018 |