#238 BERICHT AAN MIJN 7 VOLGERS (EN 52 INFLUENCERS)

Sinds ik op Twitter zit, kan ik me ineens de kinderen voorstellen die op hun kamer in een vaas plassen of in wat er maar bij de hand is, omdat ze niet weg kunnen komen van hun schermen waarop ze Minecraft spelen. Het is griezelig hoe snel ik in de ban van jullie tweets geraakt ben, terwijl ik het oudemensenmedium Facebook rustig maanden links kan laten liggen. (Om er vervolgens, tijdens het werk nota bene, weer ziekelijk vaak naar te kijken.)

Ik begrijp nu waarom mensen beweren dat het allemaal niet meer is bij te houden. En dan ben ik ook nog zo iemand die alles serieus gaat lezen. Simon Schama alleen al is goed voor minstens twaalf porties tekst per dag, op de voet gevolgd door Arthur Japin die zich bijna blind twittert. Dan volg ik ook nog interessante boswachters, allerlei grote musea, culturele instellingen en journalisten. Iedereen, iedereen heeft wat te melden over de gang van zaken in de wereld. Of in twittertermen : DE GANG VAN ZAKEN! 

Het is een goed medium voor influencers. Maar, volgers en influencers, stellen jullie je eens iemand voor in mijn positie. Een on-middelpuntig iemand. Op feesten en partijen, af en toe glurend naar de populaire types, sta ik met andere on-middelpuntigen wat achteraf te discussiëren. Ik kan rustig en tamelijk lang ook, rondscharrelen door een huis zonder dat er veel verplaatst is. Mijn sporen bestaan uit opengeslagen boeken, zojuist uitgespoelde kwasten, een dop van iets, een restje verf of lijm op een broek. En daar komt ineens een berg chaotisch nieuws op af van heb jou daar.

Uit zelfbescherming heb ik afscheid van jullie genomen. Van de enkeling die hanig zat te pikken, maar ook van de aardige schuldhulpverlener die mij is gaan volgen. (Misschien verwacht ze dat hier binnenkort werk aan de winkel is?) Tweets heb ik niet gepost, alleen retweets dus hoef ik niets achter me op te ruimen.

Ik hou ervan persoonlijke mail te krijgen die uit meer dan honderdvijftig tekens bestaat. Mail die niet voor de hele wereld te grabbelen ligt, lang en langzaam en niet al te serieus - dat bloedserieuze is meer iets voor Twitter. Dus mail me gerust, zolang de mail maar niet over Trump gaat, want van Potus en Flotus heb ik m’n buik vol.

Als ik zo vrij mag zijn een zin van de dichter W. H. Auden ter verhaspelen: ‘Man’s no centre of the universe/ and working in an [oval] office makes it worse’.

Adieu, volgers en influencers. Misschien tot ziens in de echte wereld. Dit vogeltje is gevlogen.

Ps. (Zo zag ik er op Twitter uit. )

image


| mv | Thu, 19 Jul 2018 |